Vroeg of laat worden we allemaal geconfronteerd met het verlies van een dierbare (mens en dier).  Dit is onvermijdelijk.  Het maakt deel uit van het leven.

Wanneer mensen bij mij komen naar aanleiding van een overlijden, miskraam of abortus, raad ik hen aan om een altaar in hun huis te plaatsen.

 

Vroeg of laat verliezen we een dierbare (mens en/of dier).  We lijden door dit groot verlies en gaan door een donkere periode.

Sommige onder ons krijgen een teken of voelen de aanwezigheid van de dierbare die naar de andere kant is gereisd.  Al is het meestal een troostrijk ervaring, durven velen hier niet over te praten, bang dat ze gek worden of voor gek verklaard worden. Nochtans dit verschijnsel is helemaal niet abnormaal.

 

De eerste keer dat ik een Indiaan van een zekere leeftijd zich hoorde voorstellen, rolden de tranen over mijn wangen.

Waarom ?

Hij stelde zich niet zomaar voor.
Hij vertelde over de bomen, de rivier en de berg die rond zijn huis zijn.

 

Wist je dat er jaarlijks 2 000 mensen sterven door zelfdoding?
Dit is de zevende meest voorkomende doodsoorzaak in België.

Na een zelfdoding van een dierbare, blijf je met verdriet en met vragen achter.

Waarom heeft mijn dierbare zelfmoord gepleegd?

 

Ik sta op de kade en kijk naar het wegzeilende schip.

Het bolt zijn witte zeilen om de wind te vangen,
die het schip naar de blauwe oceaan zal drijven.

Easy Facebook Like Button