Ik sta op de kade en kijk naar het wegzeilende schip.
Het bolt zijn witte zeilen om de wind te vangen,
die het schip naar de blauwe oceaan zal drijven.
De boot is het toonbeeld van schoonheid en sierlijke kracht
en ik blijf hem nastaren tot hij enkel nog een lint blijft,
een wit wolkje daar waar de zee en de lucht
onmerkbaar in elkaar overgaan.
"Kijk, het is verdwenen" zegt iemand naast mij.
Verdwenen, hoezo verdwenen?
Uit mijn gezicht verdwenen, dat is al.
Maar het vaart er nog altijd,
met romp en masten en zeilen, net zoals hij was
toen wij hem hier van ons zagen wegvaren.
En net zo in staat om zijn levende vracht
naar de plaats van bestemming te brengen.
Maar dat zie ik niet meer,
alleen maar omdat zijn beeld aan mijn ogen onttrokken is.
En juist wanneer iemand naast mij zegt: "Kijk, hij is weg",
gaan er ginds aan de andere kant blijde stemmen op
die roepen: "Kijk, daar komt hij!"
Zo gaat het ook als iemand sterft.
(Anoniem)
Zie ook: Rouw & Zielenbegeleiding
Lees ook: Niemand gaat verloren
Je vindt dit artikel interessant?
Stuur je het door naar familie, vrienden, buren en kennissen?
En/of plaats een dikke duim hieronder :-)
Dankjewel!
